Warszawę 223, której jestem posiadaczem, Fabryka Samochodów Osobowych wyprodukowała w 1968 roku. W latach 2008-2010 auto przeszło gruntowną renowację.

    Ogromna ilość odrestaurowanych lub wymienionych elementów pozwoliła jednak na zachowanie egzemplarza prawie w 100% oryginalności. Przyczyniły się do tego tzw. "dojścia" do starych zapasów z magazynów państwowych fabryk, na których stanie można było znaleźć, np. nowe elementy karoserii.

      Jednakże znalezienie wszystkich nowych elementów nie było rzeczą prostą, więc należało naprawić to, co się posiadało. Między innymi skorodowane zderzaki wymagały renowacji, którą zajęła się wyspecjalizowana firma galwaniczna z Krakowa. Również wnętrze samochodu wymagało odświeżenia. Wymieniona została kompletna tapicerka - zastosowanie skóry w dwóch odcieniach kremu pozwoliło na poprawienie estetyki wnętrza oraz wprowadzenie niepowtarzalnego klimatu, w tym zapachu w aucie.

    W większości niedostępność oryginalnych części zamiennych należało rekompensować częściami z Żuka, Nysy, czy Tarpana, które bazowały na konstrukcji Warszawy. To właśnie ze strażackiego Żuka Warszawa otrzymała swoje drugie "serce", czyli silnik. Jednostka napędowa o pojemności 2.1 litra jest identyczna jak ta, stosowana w Warszawie i pozwala na dosyć żwawą jazdę. Mały przebieg (samochody z OSP nie były zbyt często eksploatowane) w połączeniu z dużą żywotnością silnika S-21 powinien przyczynić się do długiej i  niezawodnej eksploatacji samochodu.

     Opisywana Warszawa jeździ na niekonwencjonalnych dzisiaj, a stosowanych przed laty diagonalnych, wysokoprofilowanych oponach 6.40-15”. Produkowane obecnie ogumienie posiada inną konstrukcję, i co za tym idzie inny kształt, który niekoniecznie pasuje do sylwetki Warszawy. Zastosowane w tym egzemplarzu Stomilowskie opony z epoki PRL-u nadają odpowiedni wygląd i prześwit. Dodatkowo białe nakładki na ogumieniu podwyższają estetykę pojazdu.